یادداشت فاطمه خیاط کاشانی

        بی شک خواندن این کتاب لذتی بسیار فراتر از تماشا کردن فیلم داشت. در حال خواندن صفحات تا میتوانستم قوه ی تخلیم که قبل تر با صحنه های فیلم روبرو شده بود را تحت فشار قرار دادم تا بجای بازسازی سکانس ها برایم تصاویر جدیدی خلق کند، برگرفته از قلم رولینگ و ذهن خودم، و این تلاش های گاها طاقت فرسا دل چسب بودند.
با این وجود که به واسطه ی فیلم کاملا از همه ی اتفافات پیشرو اطلاعات داشتم اما نیمه ی دوم کتاب را تقریبا یکباره خواندم و دویست صفحه ی آخر وجودم را از هیجان و ترسی عمیق پر کرده بود.
 خیلی ها معتقدند هری پاتر هم یک کتاب فانتزیست دیگر! اینهمه کتاب فانتزی، اینهم روی بقیه. یا میگویند اگر فیلمی ساخته نمیشد همچین شهرتی کسب نمیکرد اما چطور میتوان نوشتار عمیق ودرگیر کننده رولینگ، این جهان گرم و سرد و واقعی نما، احساسات صادقانه ی خیر و شری که مبادله میشوند و پیچیدگی های غیرقابل انکاری انسانی، آنهم در قالب داستانی جادویی را توصیف کرد؟ او خوب میداند روزهایی ممکن است به کوتاهی چند لحظه و ثانیه هایی به بلندای چندین سال زمان ببرند و نتیجتا استادانه از این آگاهی استفاده میکند و شمارا صفحه ها در چند لحظه نگه میدارد و شما دست به دعا میشوید تا کمی بیشتر همینحا بمانید، تا چند سطر بیشتر در اینباره بخوانید زیرا او خوب میداند خواننده به تک تک این کلمات برای متصور شدن فضا، احساسات و غرق شدن در داستان نیاز دارد.
قبل از شروع این جلد و حتی تا حدود صفحات ۴۰۰ با خود میگفتم چطور است که جام آتشین انقدر طویل است در حالی که در ادامه دیوانه وار می‌خواندم و نمیدانستم چطور ساعت ها سپری میشوند و چرا انقدر زود به خط آخر رسیدم.
وقتی زمان انتخاب بین کار درست و کار راحت میرسد، شما چه کار میکنید؟
آیا هری پاتر پسریست خاص و استثنائی؟ پسری که زنده ماند و تافته ای جدا بافته؟ و یا اینکه هری هم مثل من و شما میترسد و خجالت میکشد و معذب میشود؟ گاهی میخواهد پا به فرار بگذارد و گاهی با سن کمی که دارد میخواهد اشکش را فرو بخورد تا کسی را نگران نکند؟ او هم درد هایش را پنهان میکند چون مثل من و مثل شما از باری اضافه بودن واهمه دارد. گاهی فراموش میکنم او ۱۴ سال بیشتر ندارد. اگر از نزدیک میدیدیمش یک بغل گرم طلب او میبود مثل همان آغوش پر عشقی که در بیمارستان از خانم ویزلی دریافت کرد و برای اولین بار دست هایی مادرانه اورا در برگرفته بودند.
شاید برای شما این داستانی باشد کودکانه. عیبی هم ندارد، این ابدا توهین آمیز نیست. آیا شما میتوانید کودکانه ذهنتان را به دست تخیلاتتان وام دهید و در تالار های مرمر هاگوارتز قدم بزنید و سنگینی و وحشت بازگشت لرد ولدمورت را در سرداب های یخ زده ی قلبتان احساس کنید؟
نمیدانم رولینگ دقیقا چه زندگی ای داشته اما، فصول آخر این کتاب و روانشناسی و فهم عمیقش از شرایط در آن، باعث شدند احترام و همدلیه جدیدی نسبت به او پیدا کردم. تجربه ها هستند که انسان هارا به هم متصل میکنند و تجربه ها اینکار را به واسطه ی احساسات انجام میدهند؛ من هم به وسیله ی احساسات او که مشخصا از طریق تجارب خودش بر صفحات ریخته بود بصورتی عجیب و غیرقابل توصیف، در وجودم اتصالی با او احساس میکنم.
اگر هنوز این جلد را مطالعه نکردید بهتر است از خیر این نقل قول پایانی بگذرید.
"Remember Cedric. Remember, If the time should come when you have to make a choice between what is right and what is easy, remember what happened to a boy who was good, and kind and brave, because he strayed across the path of Lord Voldemort. Remember Cedric Diggory."
-Albus Dumbledore