یادداشت علی فولادوند

        زیباکلام بدون سانسور ذهنی، از مالیخولیاهای خودش، ترس‌ها، شکست‌ها و حتی لحظات ضعفش می‌نویسه؛ چیزی که در فضای رسمی کمتر دیده می‌شه. برخلاف بسیاری از آثار سیاسی، این کتاب تلاش نمی‌کنه همه چیز رو سیاه یا سفید ببینه. بلکه با نگاهی خاکستری، به پیچیدگی‌های جامعه ایران می‌پردازه. 
کتاب بیشتر شبیه مجموعه‌ای از خاطرات و تأملات پراکنده‌ست تا یک روایت منسجم با فصل‌بندی مشخص. این ممکنه برای برخی خوانندگان گیج‌کننده باشه و در بخش‌هایی، نویسنده بارها به یک موضوع یا خاطره برمی‌گرده، بدون اینکه تحلیل تازه‌ای ارائه بده. اگر خواننده با پیش‌زمینه سیاسی و اجتماعی ایران آشنا نباشه، ممکنه برخی ارجاعات و کنایه‌ها براش نامفهوم باشه.
برای کسانی که به دنبال فهم لایه‌های زیرین جامعه ایران هستن، این اثر می‌تونه پنجره‌ای تازه باز کنه.