یادداشت محدثه محمدزاد

اغلب شوریدگی‌های نوجوانی به وصال منتهی نمی‌شن. ولی این ر نوجوان نه می‌فهمه و نه می‌پذیره. عشق نوجوان اغلب هم‌راه با تعهد مادام‌العمره! و به خاطر این شوریدگی شدید و این تعهد عمیق، هر چی هم بگی تو اصلا فلانی ر نمی‌شناسی که عاشقش شده‌ی و بعد از یه مدت هم عملا از سرت می‌افته، قبول نمی‌کنه. باید بگذره؛ زمانش باید بگذره تا ببینه که دیگه واقعا عاشقِ فرد مورد نظرش نیست.ابدا منظورم این نیست که عشق نوجوانی ر زیر سوال ببرم یا بگم اون عشق، غیرواقعیه. اون عشق، کاملا هم واقعیه اما برای زمان خودش. نظر شما چیه؟ 

تفاوت وجود داره بین غیرارادی بودن و بی‌دلیل بودن. بله، منم به طور کلی و برای بیش‌تر موارد معتقدم که عشق ارادی نیست اما این‌طور هم نیست که بی‌دلیل باشه. اون دلیل، ناخودآگاه اثر می‌ذاره. 

شاید بد نوشتم و به‌تره منظورم ر این‌جور توضیح بدم:  نوجوان با دیدن نشانه‌های اندک، عاشق می‌شه. به قول بزرگ‌ترها الکی‌الکی و تو یه نگاه. یعنی شناختش نسبت‌به معشوقش کمه. و حتی به‌نظرم نیازی به شناخت بیش‌تر هم نداره. نوجوان می‌خواد و چه‌بسا باید عاشق بشه! ولی رفته‌رفته که بزرگ‌تر می‌شه، یا چشمش باز می‌شه و می‌بینه که معشوقش اون‌جوری‌ها که خودش تصویر کرده، نبوده یا اصلا نگاهش نسبت‌به زندگی تغییر می‌کنه و اون شوریدگی با این نگاه جدید نسبت‌به زندگی، تناسبی نداره. 

درباره‌ی ملتزم‌شدن نسبت‌به لوازم عاشقی، ممکنه توضیح بدید که چرا از نظر شما ارادیه؟ عشقی که معمولا ما به رسمیت می‌شناسیم، هم‌راه با تعهده و شاید غیرارادی بودنِ تعهدِ پس از عشق، بیش‌تر از غیر ارادی‌بودن خود عاشق شدن باشه! 

اگر شما کسی را به خاطر قد و هیکل و قیافه و تیپ و اخلاق و ایمان و... دوست داشته باشید، در واقع عاشق خودش نیستید، بلکه عاشق این صفاتش هستید.
اگر شما عاشق این صفات باشید، یک نفر مثلاً خوشگل تر را ببینید باید عاشق او هم بشوید، در صورتی که چنین نیست... 

درباره‌اش فکر کنید...
وجود انسان پر است از تناقض.


پیچیده است کمی...
من معنا را از اصالت می‌گیرم. از خود بودن. سعی می‌کنم خود درونی را خلاقانه به عالم بیرون از خود فرافکنی کنم و خودم را در آینه عالم خارج از خودم نظاره کنم. به یک معنایی خودم را در دیگران و در عالم خارج بسط دهم. 

بله، بله.. تازه اون بحث پردامنه هم هست که آیا واقعا عاشق فرد مقابل‌مون هستیم یا عاشق خودمون و.. همین مسایل و مباحث هستن که باعث ترس و زده‌شدنم از عشق شده‌ن.. به نظرم رسیده که این نوع قرایت‌ها، افراط محضه.. شاید هم باید قابل عشق بشم و این حرف‌ها!