یادداشت negarin

        📖 تنهایی پرهیاهو / بهومیل هرابال / ترجمه پرویز دوائی / نشر پارس کتاب

تنهایی پر هیاهو روایتی است از تنهایی غم‌بار انسان مدرن در عصر صنعت و ماشین‌آلات. نقدی رسا و تکان دهنده بر پوچی عمیقی که آورده‌ی کمونیسم و سوسیالیسم است. روایتی که در کنار نقدهای اجتماعی‌اش، به دلواپسی‌های اگزیستانسیالیستی بشر به صورت فردگرایانه نیز می‌پردازد. 

هرابال داستان مردی را روایت می‌کند که برای ۳۵ سال تمام در کارخانه کاغذ باطله مشغول خمیر کردن کتاب‌هاست. تمام دلخوشی او اکتشاف کتاب‌ها و‌ نجات دادن برخی از آن‌ها از چنگال دستگاه پرس است. احترامی که او برای کتاب‌ها قائل است مبارزه‌ای نهان علیه نظام اجتماعی‌ای است که در پی خرد و خمیر کردن فرهنگ و هنر و ادبیات است و مناسکی که او در مواجهه با کتاب‌ها رعایت می‌کند؛ در واقع معنای غایی زندگی اوست. 

و‌ ناگهان، پس از ۳۵ سال زیست عاشقانه در زیرزمین کارخانه کاغذ باطله، دستگاه‌هایی غول آسا و کارگرانی با دستکش‌های آبی و نارنجی که هیچ چیز از روح کتاب و حس لطیف لمس کاغذ نمی‌دانند جایگزین مرد می‌شوند. 
و خداحافظ خوشبختی‌های کوچک.

پوچی عمیقی که مرد پس از کنار گذاشته شدن از کاری که برای چند دهه شخصیتش را تعریف می‌کرد، با آن مواجه می‌شود تکان‌دهنده است.

عشق مرد و دختر کولی دامن‌فیروزه‌ای، از غمبارترین و تاثیرگذارترین بخش‌های کتاب است. روایتی تلخ از معصومیت دختری که «چیزی جز این نمی خواست که هیزم در آتش بخاری بریزد». از شخصیت ایلونکا (دختر کولی) زیاد صحبت نشد اما غم تلخ روایت او را از یاد نخواهم برد.

ایرادی که تا حدی به کتاب وارد است نداشتن انسجام است. نویسنده درباره موضوعات مختلفی صحبت کرده اما برای شخص من، تمام دغدغه‌های نویسنده انقدر جذاب هست که تعددشان خسته‌ام‌ نکند. همچنین نقل قول‌هایی از بزرگانی همچون کانت و امثالهم در کتاب را نپسندیدم. 

به طور کلی تنهایی پر هیاهو را اثر بزرگ و درخشانی می‌دانم. اثری که بدون اضافه‌گویی و شعار، پوچی و تنهایی عظیمی که انسان عصر معاصر با آن روبروست را بررسی می‌کند‌.