یادداشت پرستو مقدمی

        کتاب تجربه‌هایی است از کسانی که مرگ عزیزشان را درک کرده‌اند. البته که ضروری است وقتی کتاب را می‌خوانید، با آن همراه شوید؛ بنابراین اگر شکر خدا تجربهٔ مرگ عزیزان ندارید، این کتاب به دردتان نمی‌خورد و روایت‌ها آنقدر قوی نیست که برای یک فرد دور از موضوع کشش داشته باشد.
از طرفی حتی اگر، مثل من، چنین تجربه‌ای داشته باشید باز هم کشش زیادی ندارد. در تمام کتاب حدود ده جمله بود که از درون من را قلقلک داد و چندبار خواندم یا با دوتایشان گریه کردم. بقیهٔ کتاب عجین با فرهنگ ما نیست. فقط ممکن است کمک کند بفهمید تنها آدم‌های داغ‌کشیدهٔ دنیا نیستید. (که این هم کمک قابل تقدیری است.)
البته کسی نوشته بود افراد داغ دیده هم بهتر است با مشورت متخصصان سراغ این کتاب بروند، با این نظر هم موافقم. رجوع به این کتاب سودی ندارد، شاید مضر باشد...