یادداشت دریا

        قبل از خوندن کتاب، فیلمشو دیده بودم و بدون پیش‌داوری فیلم خوبی بود، ولی الان که کتابو خوندم مثل همیشه فکر می‌کنم فیلم به گرد پای کتاب هم نمی‌رسه. بدی اول فیلم دیدن این بود که داستان اسپویل بود و خوبی‌ش این بود که بعضی شخصیتا رو می‌تونستم مثل فیلم تصور کنم و مخصوصا شخصیت اسکاوت صداش هم توی ذهنم بود و دیالوگاش توی کتاب با صدای خودش تو مغزم می‌پیچید که خوندنو لذت‌بخش‌تر می‌کرد.

این کتاب خیلی تاثیرگذار بود و یکی از عزیزترینای امسالمه، مخصوصاً شخصیت‌های بو، اتیکوس و خانوم ماودی خیلی برام دوست‌داشتنی بودن. یادم می‌مونه حمایت و دوستی دورادور در عین منزوی بودن آرتور رادلی رو، شخصیت خونسرد و آرام اتیکوس در برابر بدرفتاری دیگران رو و نحوه‌ی مواجهه با مشکل خانوم ماودی رو در برابر یه بلای خیلی بزرگ.

داستان از زبون اسکاوت روایت می‌شه، یه دختربچه، این موضوع باعث شده بود متن خیلی روون و شیرین و پرکشش باشه.

موضوع اصلی کتاب هم به نظر من ظلم و بی‌عدالتی و تبعیض بود و این‌که حتی وقتی قانون درستی وجود نداره، دنیا جوری می‌چرخه که بالاخره یه روزی ظالم تقاص کارشو می‌ده.

فصل‌های آخر یه جور دیگه‌ای احساسات‌برانگیز بودن و پیام مهمی که از این کتاب گرفتم این بود که آدم نمی‌تونه کسی رو بشناسه مگه این‌که از دید اون به دنیا نگاه کنه.