یادداشت Sepehr Karimi

        بعد از خوندن تعدادی از بهترین داستان کوتاه‌های دنیا، بزرگترین اثر ادبیات مدرن و سخت‌ترین رمان تاریخ از جویس، من برده‌ی این نویسنده شدم. خوندن نمایشنامه‌اش که خیلی مورد توجه قرار نگرفته، بعد از بقیه آثارش، شاید چندان کار درستی نبود. اما خودم بسیار راضیم.
تصور من اینه که این بی‌توجهی به Exiles به خاطر این هست که از نویسنده یولیسیس و فینیگانز ویک، یک اثر دیوانه‌وار دیگه تصور میره. اما این نمایش چنین اثری نیست.
فرمی ساده و داستانی خطی شاید برای جویس کمی معمولی به نظر بیاد، اما محتوای Exiles بشدت خاص و پر جزئیات بود برای من. داستان روابط عاشقانه و زناشویی که در آثار قرن 18 و 19 به وفور دیده میشه، به شکلی نو توسط جویس به تصویر کشیده میشه.
بسیاری از ما ممکنه چنین روابطی رو نتونیم بپذیریم، شاید تصمیمات شخصیت‌ها برای ما عجیب باشه و حتی اشتباه. اما جویس تونست از چندین زاویه به این مساله نگاه کنه و ما رو دعوت به تماشای چنین روابط انسانی کنه.
و مهمتر از اون، شک و تردیدی که نیمه دوم نمایش رو دربرمی‌گیره...چنین حس تعلیقی برای همچین داستان ساده و معمولی واقعا غیرمنتظره بود. جویس برای من تعیین تکلیف نکرد. صرفا یک تجربه رو ارائه داد و منِ خواننده رو در این تردید رها کرد... و برای همین، از خوندن اثر واقعا لذت بردم.
درسته. این نمایش به شاهکاری یولیسیس نیست (اگه راستش رو بخواین، هیچ کتابی به شاهکاری اون نیست). اما باز اثری بسیار ارزشمنده از این نویسنده بزرگ ایرلندی