یادداشت سارا رحیمی

        می‌خواسته داستان جنایی‌روانشناسانه‌معمایی باشد و تقریباً هیچ‌کدام نیست. منطق اتفاقات در داستان قوی نیست و قانعت نمی‌کند. شخصیت‌ها هم عمق کافی ندارند و شخصیت زورچپان در قصه کم نیست. زبان نویسنده آدم را به وجد نمی‌آورد. احتمالاً اگر در کلاس داستان‌نویسی خونده می‌شد، بابت توصیف‌های کلیشه‌ای‌اش کلی از معلم‌ها کارت زرد می‌گرفت. 
کشش داستان ولی بالاست و می‌شود آن را در یک نشست خواند. برای گذراندن یک شب بلند زمستان خوب است و نه بیشتر.