یادداشت مجتبی بنی‌اسدی

        داستان‌های یک مبارزه‌جو

به جز داستان اول، بقیه را نپسندیدم؛ به چند دلیل:
- داستان‌ها شلوغ و پرشخصیت است. آنقدر زیاد که دیگر فراموش می‌شود کدام شخصیت را باید پیگیری کنی.

- برخی داستان‌ها دیگر از قالب یک داستان کوتاه خارج بودند. طولانی بودن برخی داستان‌ها، باعث می‌شد خواننده شخصیت مرکزی را گم کند.

- زیاد توضیح می‌داد. پر از صفت بود و کم‌دیالوگ.

- شاید یک سوم داستان جلو می‌رفت، تازه مشخص می‌شد قرار است کدام بخش از زندگی کدام شخصیت را دنبال کنیم.

البته همه‌ی این موارد به نظرم برای داورانی که امثال علوی‌ها کم بودند، عادی بوده؛ نسل اول داستان‌نویسی ایران بودند دیگر.

در پایان؛ پنج داستان از شش داستان، داستان مبارزه بود. جمال میرصادقی داستان‌های علوی را به درستی «مبارزه‌جو» خوانده.