یادداشت نیکی

        شخصا داستان کوتاه های موراکامی به رمان های بلند این نویسنده ترجیح میدم، اغراق و تصوراتش تو داستان های کوتاه دلچسب تر هستند تا نوشته های طول و دراز سراسر سکوت و همنشینی
ولی در نهایت این کتاب با تمام سکونش، با تمام تنهایی شخصیت‌هایش روایتگر انسان هایی بود که زلزله های مخصوص خودشان را پشت سر گذاشته بودند.
چه از دست دادن خانواده باشد چه جنون و چه رها شدن و آن چیزی که بعد از زلزله باقی می ماند هرچقدر هم قوی و بی تغییر باز هم از درون چیزی در آن فرونشسته، گاهی یک هویت وگاهی یک رویا.
این بلایی است که سر آدم می‌آید وقتی محکم ترین بخش زندگی‌اش یعنی زمینی که بر آن قدم میگذارد هم زیر پایش را خالی کند.