یادداشت پارسا

                برویم سراغ یکی از  دیکتاتورهای سرخ به نام جهان. بعد  رفیق استالین معروف خوب صدرمائو مورد توجه بوده بویژه الان که چین قدم در مسیر ابرقدرتی گذاشته و هنوز پرچمش سرخ مانده و ستاره های آن جدا نشده اند برعکس  امپراطوری رفیق استالین که به تاریخ پیوسته است.
خلاصه کتاب میشود مائو یک هدر دهنده ی  محشر منابع انسانی و اقتصادی چین بوده و اصلا برایش مردم و دهقانان مهم نبوده و فقط ساز خودش رو میزده و مثل تمام خودکامگان  به بهترین شکل ممکن رقیبان را با انگ زنی و خشونت  از راه برداشته  و برنامه های بدون کارشناسی خودش رو پیش برده .چین امروز حاصل دوران پسا مائو میباشد اگرچه خشت اول را صدرمائو  با تلف کردن جان میلیونها کارگر و کشاورز گذاشته.خوب نویسندگان توانسته اند مائو را از پس تبلیغات رسمی  دولت چین خارج کرده و کادوهای زر ورقی دور شخصیتش را باز کرده و اصل جنس رو نمایان کنند. اگرچه باید درصدی  را هم لحاظ کرد که نویسندگان  نگاهی از منظر غربیهای لیبرال  به یک کمونیست داشته اند و بی طرفی بطور کامل رعایت نشده . برای آشنایی با بینانگذاران ابرقدرت بعدی  و شاید  فعلی  جهان  خواندن این کتاب بد نیست .