یادداشت نرگس خالقی

        این دومین کتابی ست که از محمود می‌خوانم.
تقریبا عادت کرده‌ام که تو کتاب‌هایش دنبال ماجرا و خط سیر تحولی پررنگی نگردم.
« در حال زندگی کردن» اگر قرار بود در قالب کتاب باشد، قطعا کتاب‌های محمود  می‌بود. 
احمد محمود عجله ندارد. دنبال رسیدن به نتیجه‌ای نیست، در مواجهه  با متن هایش «بعدش چی؟» سوال خوبی نیست و اغلب هم بی جواب می‌ماند.  نویسنده فقط روایت می‌کند. روزمره ها را با حوصله توصیف می‌کند و تصویر می‌سازد.
تمام کتاب توصیفی‌ست از روزهای اول جنگ در اهواز. بدون اوج و حضیض. بدون اتفاق خاص داستانی.
ارزش کتاب برای من به‌خاطر نگاه نویی بود که از جنگ می‌دهد. روایت از مردمانی که نه حماسی بودند نه دفاع مقدسی. مردمانی که وسط هاگیر واگیر جنگ دنبال امنیت و زندگی بودند. نه انقلابی بودند نه ضد انقلاب. معمولی بودند و زندگی معمولی حداقلی را می‌خواستند. چیزی که ازشان دریغ شد. چیزی که با رفتن از شهر هم نصیب‌شان نشد.
اگر حوصله‌ی خواندن ۳۲۹ صفحه توصیف دردناک را دارید سراغش بروید. اگر دنبال داستانی هیجان انگیز و نبض‌دار می‌گردید، راضی‌تان نمی‌کند.