یادداشت عَلَـویه

        ﷽
نمی دانم اگر رنج ها، سرگردانی ها و بن بست ها نبود 
چگونه قرار بود به خاطر آوریم امامی داریم که بیش از ما به این وصال مشتاق است...
از دلِ بقیه ناآگاهم؛
اما از دل خود گله مندم، که هنوز رسم انتظار را نیاموخته.
چرا باید یاد امام به روزها و مناسبت ها و اتفاقات خاص زندگی ام
 گره بخورد!؟ 
اگر منتظر نیستم، مأموم که هستم!
اصلا نمی دانم مأمومی که به یاد امامش نباشد و از او بی خبر باشد را می توان مأموم نامید؟‌ 
خدایا محبتش را در دلمان افزون بگردان تا طعم فراق را بی زخم و جراحت دنیایی بچشیم و چشم به راهش باشیم...