یادداشت parniya

        کتاب سفر به انتهای دنیا قشنگ بود، یه داستان لطیف و خیال‌انگیز که اون موقع که خوندمش، خیلی به دلم نشست. فضای فانتزی و اون حس ماجراجویی توی دنیای ناشناخته‌ها، برای سن دو سه سال پیشم واقعاً جذاب بود. یه‌جور قصه‌ی احساسی و تخیلی که هم سرگرم‌کننده بود، هم یه‌کم تأثیرگذار.

ولی راستش، الان که بیشتر کتاب‌های فانتزی می‌خونم، حس می‌کنم اون‌قدر قوی نبود. نه اینکه بد باشه، ولی نسبت به چیزایی که این روزا می‌خونم—با دنیاهای پیچیده‌تر، شخصیت‌های چندلایه‌تر، و داستان‌های پرکشش‌تر—یه‌کم ساده‌تر و سبک‌تر بود. بیشتر مناسب همون سن و حال‌وهوای اون موقع بود.

با این حال، هنوزم یه حس خوب ازش دارم. یه‌جور نوستالژیه برام. از اون کتاباست که شاید الان دیگه برام خیلی هیجان‌انگیز نباشه، ولی اون زمان یه دنیای تازه برام باز کرد و باعث شد بیشتر به فانتزی علاقه‌مند بشم.

در کل، قشنگ بود. نه در حد کتاب‌های فانتزی‌ای که الان می‌خونم، ولی برای اون دوره‌ی زندگی‌م، یه تجربه‌ی شیرین و خاطره‌انگیز بود.