یادداشت زهرا صلحدار

        از وقتی خبر چاپ کتاب جدید از آقای امیرخانی رو شنیدم خیلی خوشحال شدم چون قبلش چند کتاب ازشان خوانده بودم و واقعا دوستشان داشتم. نشد اوایل چاپ تهیه کنم اما بعد از مدتی گرفتم و امروز تمامش کردم. از نظر من کتاب به عنوان سفرنامه خیلی کتاب خوبی بود. من اطلاعی از کشور کره شمالی نداشتم و خیلی چیزها از این کشور فهمیدم و واقعا یک سری جاها که درباره فرار مردم از دیدن آدم های غریبه نوشته بود تعجب میکردم و کم کم که جلوتر رفتم و خواندم دیدم چقدر نوع حکومت و کشورداریشان متفاوت است. آن ها عمیقا در نوعی از تحریم زندگی می کنند آن هم تحریم از تمام ارتباط ها،حتی چیزهای به ظاهر ساده هم ازشان دریغ شده و خب آن ها هم عادت کرده اند. ولی حس بسیار بدی داشتم وقتی به نویسنده دروغ می گفتند تا چیزی از اطلاعات کشورشان درز پیدا نکند. نویسنده در کتاب دو بار به دلایل مختلف به این کشور سفر کرد با این حال هیچ اطلاعات دقیقی دریافت نکرد. و شاید تنها توانست نیم دانگ از پیونگ یانگ را بشناسد.
در کل برایم جالب بود