یادداشت علی فولادوند

        کتاب «آقای پروفسور» در نگاه اول برای هر هوادار فوتبال، به‌خصوص پرسپولیسی‌ها، مثل پنجره‌ای باز به پشت‌صحنه‌ی چهار سال طلایی برانکو ایوانکوویچ است. 
لحن کتاب خیلی شبیه یک گفت‌وگوی دوستانه است. نویسنده قصد ندارد متن خشک و رسمی تحویل بدهد، بلکه خاطراتش را مثل یک رفیق پرسپولیسی برایت بازگو می‌کند.در بخش‌هایی از کتاب به ماجراهایی اشاره می‌شود که کمتر رسانه‌ای شده بودند؛ از نوع رابطه‌ی برانکو با بازیکنان و مدیران گرفته تا مشکلات پنهان تیم. این‌ها برای مخاطب فوتبالی بسیار جذاب‌اند.برای هوادارانی که آن دوران قهرمانی‌ها و بازی‌های درخشان پرسپولیس را دنبال کرده‌اند، ورق‌زدن کتاب حس بازگشت به خاطرات شیرین را زنده می‌کند.
اگرچه روایت خاطرات شیرین است، اما انتظار می‌رفت کتاب کمی تحلیلی‌تر هم باشد؛ مثلاً درباره تاکتیک‌ها یا دلایل فنی موفقیت‌ها. بیشتر متن به حاشیه‌ها و خاطرات می‌پردازد.در بعضی جاها حس می‌شود فصل‌ها و خاطرات بیشتر کنار هم چیده شده‌اند تا اینکه در قالب یک روایت منسجم و پیوسته جلو بروند.
«آقای پروفسور» بیشتر از اینکه یک کتاب تحلیلی یا پژوهشی باشد، دفترچه‌ی خاطرات یک شاهد نزدیک است. ارزشش در همین صداقت و روایت دست‌اول نهفته است. برای هواداران پرسپولیس و کسانی که برانکو را دوست دارند، کتابی خواندنی و نوستالژیک است؛ اما اگر کسی دنبال یک نقد عمیق از فوتبال ایران یا تحلیل حرفه‌ای مربیگری برانکو باشد، شاید کمی ناامید شود.