یادداشت ملیکا خوش‌نژاد

        یکی از تکان‌دهنده‌ترین کتاب‌هایی که اخیراً خوندم بود بدون‌شک. جاناتان گاتشال یکی از خوره‌های ادبیات و داستانه، اما با هوشمندی متوجه شده که قصه‌ها چیزی فراتر از یه شکل ادبی صرف برای پر کردن اوقات فراغت و سرگرم کردن انسان هستند. درسته که قدمت قصه‌ها به گذشته‌های خیلی خیلی خیلی دور برمی‌گرده، اما قضیه به همین سادگی و صرفاً مربوط به قدمت قصه‌ها نیست. گاتشال علاوه بر اینکه در این کتاب نشون می‌ده از نظر فیزیولوژیکی، عصب‌شناختی، روان‌شناسی و به صورت کلی علمی، ساختار مغز انسان چطور مدام داره برای اینکه زندگی کردن برای انسان ممکن شه همه چیز رو در قالب یه روایت و قصه براش بیان می‌کنه، نشون می‌ده که کمابیش می‌شه گفت قصه‌ها تمام جهان ما رو فراگرفتن. ما ازشون راه فراری نداریم و اتفاقاً چقدر در تمام ابعاد زندگی می‌تونن به انسان کمک کنن و باعث رشدش بشن. خیلی جالبه که گاتشال نشون می‌ده چطور در عصری زندگی می‌کنیم که خیلی‌ها فکر می‌کنن پایان قصه و ادبیاته، درحالی‌که که به لطف تکنولوژی شاید بشه گفت داریم وارد عصری می‌شیم که آدما حتی می‌تونن به انتخاب خودشون توی قصه‌ها عملاً زندگی کنن. نمونه‌ش رو امروزه می‌تونیم توی بازی‌های ویدیویی، به‌ویژه بازی‌های ویدیویی تعاملی ببینیم. هر فصل این کتاب یکی از جنبه‌های تأثیرگذاری قصه رو در زندگی انسان نشون می‌ده و واقعاً تمام این فصل‌ها فوق‌العاده و تکان‌دهنده بودن. نثر گاتشال بسیار روونه، پر از مثال‌های ملموس و دوست‌داشتنی و ترجمه هم خیلی خوب بود. خوندنش بسیار لذت‌بخش و شیرینه.