یادداشت نورآی واعظی

        عادت ندارم کتاب‌ها رو نیمه خوانده رها کنم 
اما به شدت دلم میخواد برای اولین بار کتابی رو ناخوانده رها کنم
صبوری کردم  تا همین الان هم  بهتر اینه که بگم جون کندم  
نمی دونم لزومی داره باز هم صبر به خرج بدم یا نه 
از خودم می پرسم چه پایان و دستاوردی می تونه ارزش تحمل این کلمات و جملات و شرح احوالات رو داشته باشه ؟؟
جواب هر بار اینه هیچ پایانی  ... 
به گمونم بهتره رها کنم برای اولین بار ،مخصوصا که این روزها کتاب می خونم تا نبینم نشنوم نفس نکشم  فقط باشم ... و این کتاب روزگار خواننده رو به معنی واقعی دوزخی می کنه