یادداشت

        کتاب را دوباره خواندم، یکبار چند وقت پیش نصفه خوانده بودم و بعد که برگشتم ادامه اش را بخوانم؛ انقدر تر و تازه بود که دوباره همه اش را خواندم.

رقص‌های جنگ مجموعه‌ای است از اشعار و داستان‌های کوتاه. اشعار برایم چندان جذاب نبودند اما داستان‌ها به وجدم آوردند! رک بودند و صریح، با طنزی که لابلای
داستان همیشه می‌خزید. طنزی که گاه نوازش می‌کرد و اغلب می‌گزید.

با اینهمه به نظرم مهم‌ترین ویژگی قلم شرمن الکسی همان رک بودن و بی‌تعارفی است. او به راحتی ضعف‌های خودش و دیگران را تشریح می‌کند و داستان‌های هراس‌انگیزی که اغلب بر لبه تابوهای اجتماعی می‌دوند را به سادگی داستان‌های کودکانه روایت می‌کند ‌و همین است که داستان‌های او را اینهمه جذاب می‌کند.

به هرحال این سرخپوست اسکوپانی را بخوانید، ضرر نمی‌کنید.