یادداشت ضحی مختارزاده

        عالی است، بخوانید. 
به بسیاری از پرسش ها پاسخ می دهد و در عین حال مشخص می شود که امام نازنین عزیزتر از جانم، چقددددددر منطقی بودند و این که می گویند امام از پدر و مادر به امت مهربان‌تر هست، را اینجا واقعاً دیدم، چقدر با همه مدارا کردند، چقدر در به راه آوردن همه (تاکید میکنم همه یعنی کسانی که ما آدم های معمولی حتماً هیچوقت بهشان اعتنا نمی‌کنیم) تلاش کردند. در ضمن این مردک اشعث بن قیس چقدر موجود منفوری است!!!! البته از او با خواندن کتاب انسان ۲۵۰ ساله (حلقه دوم و سوم) مشمئز شده بودم، ولی اینجا با خواندن کلمات امام عزیزم و خون دلی که داده، بیشتر منزجر شدم.
در ابتدا با خودم قرار گذاشته بودم، در احساساتم را ببندم و اصلا با کتاب درگیری احساسی نداشته باشم تا بتوانم بخوانمش. جور دیگری نمی توانستم خودم را راضی کنم که راجع به بخش حکمیت یا بخش غارات چیزی بخوانم! به هر حال الان که تمام شد بگذارید اعتراف کنم هرکاری کردم نشد، به نظرم غیر ممکن است که بخش غارات را  و بعد بخش شهادت را بخوانید و گریه نکنید، در اصل این که از غم نمردم، نشان میدهد چقدر روحم آلودگی گرفته! الان فکر میکنم باید خیلی زودتر شروعش میکردم. 
کل جریان می خواهید بدانید چیست؟ ص ۴۷۵: جانشینان انبیا وظیفه ندارند که مردم را (با زور و به طریقی)تحت فرمان خود درآورند. خداوند انبیا را مبعوث می کند و آنان مردم را به سوی خویش فرا می خوانند و همان انبیا جانشین خود را معرفی می کنند و نیازی نیست که وصی پیامبر بر این امر اصرار ورزد. «وظیفه اهل ایمان است که به سراغ وصی رسول خدا بروند»
روشن شد؟ این نکته کلیدی حکومت امامان است، ما باید برویم طرف امام! این که از کودکی بارها فکر میکردم امام علی ع که فرسنگ ها از معاویه بهتر بوده، چرا نشد که مردک را نابود کنند، جوابش این است.
نکته دیگر اینکه چقدر غبطه خوردم به مالک اشتر، به عمار یاسر، به محمد بن ابی بکر به صعصعه بن سوهان به حجر بن عدی و به همه کسانی که امام دوستشان داشت، چقدر دلم میخواهد.......