یادداشت نوشین‌دخت

        می‌خواستم بدونم تهش به کجا می‌رسه. 
تقریبا تو یک سوم اول کتاب متوجه میشیم که ته داستان چیه. امید داشته باشیم یا نه. یعنی نویسنده تو همون یک سوم داستان رو برامون تموم کرد. ولی با وجود این بازم می‌خواستم بخونم، بخونم تا ببینیم چی میشه.
کتاب از چهار بخش تشکیل شده که تو بخش اول داستان رو از زاویه دید ف. (کلکسیونر روانی -_-) می‌خونیم و تو فصل دوم از زاویه دید میراندا ( مورد کلکسیون شده). دو فصل بعدی رو هم باز فردیناند روایت می‌کنه.
برخلاف بعضی از دوستان اضافه شدن نظرات سیاسی، فرهنگی و هنری تو بخش دوم اونقدر برام لذت‌بخش نبود و حتی از موضوع اصلی دورم می‌کرد. 
در کل کتاب رو دوست داشتم و چالش‌برانگیز بود. این که اگه من تو اون شرایط بودم چه می‌کردم و چی می‌شد تا آخرین صفحه‌ی کتاب پس ذهنم بود.