یادداشت dream.m

        آخه عزیز من، رنج چه جذابیتی داره؟ چرا باید فکر کنی برای رشد کردن و رسیدن به کمال، لازمه انواع بدبختی به سرت اومده باشه؟ 
اینکه وقتی توی زندگی دچار مصیبت میشی، بعد از گذراندن سوگواری بتونی خودتو پیدا کنی چیز خوبیه، اصلا لازمه. ولی تقدیس رنج؟ از کجاتون درمی‌ارید این ستایش مصیبت رو؟ 
رنج قشنگ نیست. اندوه قشنگ نیست. توی مرگ عزیزان و یا خیانت دیدن هیچ پوینت مثبتی وجود نداره. آدم افسرده نمیتونه با غور در وجودش به افسردگی غلبه کنه. دست بردارید لطفا از این سانتیمانتالیسم. 

مثلادر فرازی میفرماید: (‏راه میان بُر برای رسیدن به هر آرزویی در زندگی تان این است که همین الان شاد بوده و احساس شادی کنید! )
آدم دچار تهوع میشه از اینهمه ساده انگاری. 
کلا با عوامل محیطی و زیستی انسان هم که کار نداره نویسنده محترم و فقط سعی کرده با ماتیک مالی کردن رنج، اونو خوشگل کنه و بگه دیدی حالا. زندگی هنوز خوشگلیاشو داره.

خیلی عصبانی ام . خیلی زیاد
آه راستی یادم نبود، این عصبانیت رو من خودم انتخاب کردم برای گریز از رنج های زندگیم. چقدر پرمعنا