یادداشت معصومه فراهانی

        دقیقا یک همچین کتابی می‌خواستم که وسط این معده درد و بی‌حوصلگی که توان هر کاری را از وجودم گرفته نتوانم زمین بگذارمش.

قصه درباره دختری به اسم آواست و قصه فرارش از خانه عمه و دوستی‌ و همراهی‌اش (بخوانید بی‌خانمانی‌اش) با یک پیرزن لیف فروش.

بیشتر قصه در کوچه و خیابان‌‌های تهران می‌گذرد‌. تجریش و امام‌زاده صالح و بازارش. من هم که عاشق اینجور کتاب‌ها که از شهر و محله‌ای که می‌شناسم می‌گویند.

نیم ستاره را هم برای این کم کردم که یک‌جاهایی باورپذیری کتاب برایم کم می‌شد.

چند نکته پراکنده درباره کتاب می‌نویسم و بعدا یک مرور شسته رفته‌تر در صفحه خانه ادبیات نوجوان برایش می‌نویسم:

_ شخصیت داستان بی‌اعصاب و بی‌ادب است. از یک دختر بی‌مادر و پدر و بی‌جا و مکان که انتظار ندارید لفظ قلم حرف بزند؟ اگر نوجوان‌تان کوچک‌تر از ۱۵ سال است یا خیلی تاثیرپذیر هست یا فکر می‌کنید یک سری الفاظ اصلا و ابدا به گوشش نخورده و می‌ترسید بی‌ادب شود کتاب را ندهید دستش.

_ اگر از کتاب "زیبا صدایم کن" خوش‌تان آمده احتمالا از این هم خوش‌تان می‌آید.

_ به این نتیجه رسیدم که مهندسی معکوس کتاب‌های ایرانی برایم خیلی راحت‌تر از ترجمه‌هاست. انگار راحت‌تر می‌توانم بفهمم چکار کرده و چطور برای قصه‌اش تعلیق ایجاد کرده و چه کرده شخصیت‌هایش واقعی‌تر در بیاید. به خصوص اگر توی خانه نویسنده‌اش رفته باشم و چایی و شیرینی هم خورده باشم دیگر هیچی! پس هر چند وقت یک‌بار یک ایرانی خوب را بخوانم و سعی کنم از نوشتنش یاد بگیرم.

_ این کتاب را از "کشتن بچه‌کوکو" که رمان نوجوان دیگری از همین نویسنده‌است بیشتر دوست داشتم. بنظرم قلمش قوی‌تر بود. البته "کشتن بچه کوکو" هیچ‌وقت مجوز نگرفته و نسخه چاپی‌اش را باید با پیام دادن به خود نویسنده تهیه کنید. موضوعش کودک همسری‌ست.

_ اعظم مهدوی سعی می‌کند راه جدیدی در ادبیات نوجوان باز کند و از نوجوان‌هایی بنویسد که قصه‌شان کمتر روایت شده. این راه جدید را هم با انتخاب سوژه‌های ساختارشکنانه باز می‌کند هم با شیوه نگارش هم با مدل چاپ و نشر متفاوتش. این کتاب هم انگار اولین قدمش در این راه بوده‌است.شاید هیچ‌وقت در نوشتن شبیه او عمل نکنم، اما دغدغه‌اش را می‌فهمم و تلاشش برایم ستودنی‌ست.