یادداشت khatib

        خیلی وقت ها از اخبار یا اين ور و آن ور می شنویم که ایران در ساخت فلان چیز یا در فلان صنعت، توی کل جهان جزو چند کشور اول است.
خیلی هایمان خیلی راحت از کنارش عبور می‌کنیم. شاید البته یک لبخند کوچک بنشیند گوشه ی لبمان. خیلی هایمان هم بعدش می گوییم خب که چی؟ کو اصلا؟ 
روایت عملیات احیا، روایت یکی از همین صعود هاست. این بار از نزدیک می توانیم ببینیم چطور ایران می تواند پنجمین کشور سازنده ی یک الکتروموتور پیچیده در جهان باشد. این بار می توانیم همراه هم رنج بکشیم، استرس بگیریم و در آخر وقتی موفق می شویم اشک شادی بریزیم.
برای من این چند روز زیستن با مردمانی که، با امید و توکل همه ی ناممکن ها را ممکن  می کنند و نمی گذارند امید از بین برود، بهترین لحظه ها بود. آدم هایی که اعتقاد دارند: ما می توانیم.

پ.ن: با اینکه از چیز های فنی و مهندسی سر در نمیاورم. و همین طور با اینکه موضوع کتاب تا حدودی فنی و مهندسی است. اما برایم راحت خوان و شیرین بود. از نظر من که باید هر ایرانی حتما یکبار بخواندش:)