یادداشت

        من زنده ام کتاب خاطرات دوران اسارت خانم معصومه آباد است، که بسیار حرفه ای و هنرمندانه نوشته شده. این که میگویم هنرمندانه و حرفه ای، از این جهت است که نویسنده تمام لحظات را با تمام وجود درک کرده و تجربه ی خود را از اسارت برای ما نوشته است. حتی اگر خانم معصومه آباد عزیز نویسنده نبود، باز هم این کتاب خواندنی بود. اما اینکه این کتاب ماندگار شده خیلی تخصصی است و بر میگردد به فرم و محتوای کتاب. این که نویسنده از همه ی تجربیات ( محتوا) خود استفاده میکند و با تکنیک های (فرم) نویسندگی آن را بیان میکند، باعث ماندگاری اثر می‌شود. اگر دقت کنید کاملا از تکنیک گفتن در حرکت استفاده شده است. البته زیبایی کلام خانم آباد به این دلیل است که تکنیک #نگو_نشان_بده را هوشمندانه تلفیق کرده است.
این کتاب را چند ماه پیش خواندم، شده بود خواب و خوراکم. نمی‌توانستم از خودم جدایش کنم. لحظه لحظه با کتاب گریه کردم. گریه نه از سر شوق یا از سر غم و نه از لحاظ احساساتی بودن. گریه ای از سر فهم از سر شور از جنس شعور. این کتاب روایت صبر بود. روایت تلنگر و بیداری از خواب غفلت.