یادداشت خدیجه آقائی

        سهروردی را هم قد ملاصدرا و میرداماد پیچیده در عبا و قبایی آبرومند، خیلی آبرومندتر از آن شندره ی نمدین و ازار ساق نما تصور می کردم.حالا هم که طوری نشده می شود تصویرهای کتاب قلندر و قلعه را باور نکرد هر چه هم بخواهی باور کنی باز توی کتت نمی رود که کسی که بالاشهر تهران یک خیابان به نامش است اینقدر درویش و بی چیز باشد. تازه تصور کن که وی، صاحب یک شاخه ستبر از فلسفه اسلامی و قد علم کرده مقابل ابن سینا باشد و بدون اینکه کتابی زیر بغل بگیرد  در میان مردم راه برود و ضمنا بر خود یک رسالت اجتماعی را فرض ببیند. اما چاره ای نیست باید باور کرد که بلندی او مال بال علم و بال دیگرش است همان که با یک نگاه به دستش آورد. بال عشراق