یادداشت محمدقائم خانی

        اهمیت این کتاب در بیان مسائل است. ما به سکوتی خطرناک از طرف افغانستانی‌های حاضر در ایران، عادت کرده ایم. این سکوت باعث شده ما، بسیاری از احکام ذهنی خودمان را روی واقعیت بیندازیم و سپس به عنوان حقائق عینی، به آن‌ها ایمان بیاوریم. این درک فانتزی از افغانستان باعث شده تصمیماتی در آن کشور و درباره اهالی آن کشور بگیریم که به ضرر هردو طرف تمام شود. 

گاهی در اتخاذ شیوه کاری مربوط به افغانستان، هم ما ضرر کرده‌ایم، هم مهاجرین، هم دولت افغانستان. ای کاش زمینه بسیار بیشتری برای ارائه روایت مهاجرت توسط افغانستانی‌ها فراهم شود، حتی اگر تندتر و تیزتر از این‌هایی باشد که در کتاب حاضر آمده. خود روایت کردن برای آن عزیزان، می تواند محل گشایش و حرکت رو به جلو باشد. خود شنیدن روایت می‌تواند پنجره‌ای رو به ما باز بکند تا شوق ما را برای برپا ایستادن و حرکت کردن، تیز بکند.

 خواندن 28 روایت از دوستان افغانستانی که که مسائلشان را در چند صفحه بیان کرده‌اند، می‌تواند کمی ذهنیت ما را اصلاح بکند. اصلاح ذهنیت، می‌تواند مقدمه اصلاح عمل بشود. عملی که هم وضعیت ما را بهتر کند، هم مهاجرین را، هم حتی دولت مستقر افغانستان را. روایت‌های ساده و تک‌بعدی رایج فعلی، باعث تقلیل مسائل یک کشور بزرگ مثل افغانستان در ذهن ما شده است. انحراف در ذهنیت ما نسبت به آن‌ها، هم برای ایشان نتایج سوئی داشته، و هم حتی خود ما را به زحمت انداخته است. 

من به بسیاری از افراد با سلائق و شغل‌های مختلف، این کتاب را توصیه می کنم. احتمال می‌دهم که شما نیز بعد از خواندن این 28 روایت، کتاب را به دیگران هم توصیه بکنید. خواندن روایت‌های دوستان افغانستانی، ذهن ما را باز می کند و وسعت نگاه به ما می دهد. مسائل پیچیده را از حالت سادلوحانه فعلی خارج می‌کند و امکان فهم ابعاد مختلف یک مسأله را به ما می دهد. خود بیان و نگارش روایت، برای مهاجرین یک فرصت عالی است حتی اگر کسی آن را نخواند. خواندن روایت و شنیدن صدای مهاجرین، یک فرصت عالی برای ماست تا نگاه درستی به مسائل دیگران و خودمان پیدا بکنیم، تا مسائل خودمان بهتر حل بشوند. حیف است که فرصت شنیدن صدای مهاجرین را از دست بدهیم.