یادداشت سیدعلی حجازی

        خیرالنساء هاشمی‌نژاد، مصداقِ همان نامه‌یِ سهراب به احمدرضا احمدی‌ست که می‌گوید: ایران مادرهای خوب دارد و غذاهای خوش‌مزه و روشن‌فکران بد و دشت‌های دل‌پذیر.

جهانِ ما هرچه که می‌رود بیش‌تر در کثافتی که با دست‌های خودمان خلق‌ کرده‌ایم، غرق می‌شود و این کتاب، این کلمات و قاسم هاشمی‌نژادها، مصداق همان دشتِ سادگی و صمیمیتِ گمشده‌ی زمانه‌یِ ما هستند.

اتفاقی که در زبانِ اشعار و کتاب‌هایِ هاشمی‌نژاد رخ می‌دهد، از نوادر و عجایبِ دوران معاصر است..
بسنده می‌کنم به تکه شعر کوتاهی از او که خود جانِ کلام است:

از پهلوی خاکیم افتاده به پهلوی خاک
سر می‌نهم به تو
صحرایِ بسترم
سبویم..
این است زندگی
بافته از باد و خار
از هیچ خاطره
گنبدی هست بلند اینجا
خواب می‌بندم هرشبه
گیسوی تری را می‌بویم…