یادداشت سید محمد بهروزنژاد

                «به نام خداوند»
یادداشت ناقص پیشین حذف و یادداشت جدید با ویرایش و اضافات جایگزین آن شد .

داستان با کوبیده شدنِ چکش به روی باریکه ای از آهن ( به معنای بیدار باش) شروع می شود.
پنجِ صبح .
و وقتی زندانی خوابش می گیرد ، تمام می شود.
حدود دهِ شب .
دقیقا یک روز کامل .
الکساندر سولژنیتسین (یا سالژنیتسین) خودش هشت سال را در اردوگاه های کار اجباری گذرانده پس روایت او از اردوگاه کاملاً ملموس و باور پذیر است .
شاید تصور ما این باشد که نویسنده باید برای هرچه بهتر روایت کردن از اردوگاه های کار اجباری، بدترین روز و بدبخت ترین آدمِ آن ها را روایت می کرد ، اما سولژنیتسین یک روز «خوب» و یک آدم «معمولی» از اردوگاه را با تمام جزئیات پیش رویمان می گذارد تا ما بدون این تفکر که نویسنده سیاه نمایی کرده به حقیقت امر دست پیدا کنیم.
روز «خوب» را ببینیم و خودمان «بد»ش را تصور کنیم .
اگر «خوب»ش این بوده ، پس «بد»ش چیست ؟
و ما وقتی که می بینیم یک روز «خوب» از زندگی ایوان دنیسوویچ ، تک تک لحظاتش برای ما زجر وحشتناک و غیرقابل تحملی ست ، عمق فاجعه را درک می کنیم.

توصیفات در عین اینکه محدودند (به تناسب تک موقعیتی بودن داستان) ، عینی و واقعی اند.

نویسنده وقتی به توضیح حالات روانی شخصیت اصلی می پردازد خیلی دقیق عمل می کند و پیش آمده که حالتی از روان شخصیت را در موقعیت های گذشته ی زندگی ام بیابم.

همچنین شخصیت های اردوگاه به خوبی پرداخته شده اند و هرکدام جزئیات خاصی دارند و همزمان نماینده قشری از جامعه زندانیان هستند:
لاشخورانی که برای ته سیگاری تا زانو خم می شوند ، متمولانی که برایشان از بیرون بسته های خوراکی می رسد و یا دهقانان بیچاره ای که برای زنده ماندن می جنگند.

ترجمه با اینکه از زبان واسط (انگلیسی) انجام شده یک دست و روان است. تنها اشکالش این است که دیالوگ ها مخلوطی از محاوره و معیار هستند.  گاهی وسط جمله ای محاوره فعلی معیار می آید یا بر عکس و این مسئله در خواندن دست انداز ایجاد می کند.

بریده ای از کتاب :
زندانی حتی فکر و خیال هایش هم آزاد نیست و مدام گرفتار یک فکر سمج است. آیا آنها نانی را که لای تشک پنهان کرده ام پیدا می کنند؟ امشب اسم مرا در فهرست نام بیماران وارد می کنند؟ ناخدا را به حبس مجرد می برند؟ سزار آن زیر پیراهن پشمی را از کجا آورده بود؟