یادداشت سمیرا علی‌اصغری

        یک. کتاب دربارۀ سفر یک خانم به همراه مادرش به ژاپنه. خیلی آروم و ژاپنی‌منشانه، انگار که کیمونوی تنگ و کفش چوبی اوشین پاش باشه و نتونه تندتر از این حرف بزنه، جزئیات سفر و جاهایی که با هم رفتند رو روایت می‌کنه. در این بین هم گریزهای کوتاهی به خاطراتش می‌زنه.

دو. شباهت‌هایی با کتاب پاتوق‌ها، نوشتۀ جومپا لاهیری داره.

سه. انقدر ساده و پیش‌پاافتاده و کوتاهه که به این خیال می‌افتی «نویسنده شدن و جایزۀ بین‌المللی بردن، خیلی هم سخت نیست»!

چهار. از شدت سادگی و خلوص تجربیات و خاطرات، لحظه‌های آشنایی پیش چشممون میاره که ما هم قبلاً تجربه کردیم. مثلاً پاره‌شدن کاغذ کادویی که برای انتخابش وقت گذاشتی در کسری از ثانیه توسط خواهرزاده‌هات. شاید همین همذات‌پنداری که اجازه میده در عصر اسکرولرها کتابی به این کُندی رو ادامه بدی. 

پنج. کتاب خیلی جیبیه.