یادداشت مریم رضوی

                هم کتاب و هم فیلمی که از روی این کتاب ساخته شده بود رو دوست داشتم ، هرچند که جزئیات کتاب همیشه بیشتر از فیلمه و چیزهایی هست که میشه به زیبایی در کتاب بیان کرد اما به تصویر کشیدنش سخت و یا گاهی غیرممکنه. اما یه نکته ای به ذهنم رسید... اواخر کتاب جوری نوشته شده بود انگار همه به سرعت و به راحتی با مرگ گاس کنار اومده بودن ، انگار مدتی طولانی گذشته بود و این منو غمگین میکرد. همینطور وقتی که با اشتیاق دنبال نوشته میگشتن... به این فکر کردم که اگه با مرگ هر آدمی ، تمام خاطراتش هم بمیره برای زنده ها خیلی بهتره... اما آدما همیشه راهی برای درد کشیدن پیدا میکنن و به همین دلیله که هیچوقت یادگاری هارو دور نمیندازن...