یادداشت

        کتابی که کتاب های قبلی من رو به نوعی به صلابه کشیده!
شاید این اعتراف سختی باشه، ولی این اولین کتاب از استاد بشیریه هست که خوندم! که البته کتاب منسجمی هم نیست و به نوعی یه سری گفتار دیالکتیک و نقادانه هست.
من کتاب رو که میخوندم، حس یه مرد پیر رو بهم دست میداد که بعد از تمامی گذرها از بالا پایین روزگار، میخواد گذشته و یا حال خودش رو به معرض ظهور بزاره و بگه که "من بعد از تمام سیاست ها و پیچ و خم ها و کتاب ها و گفتارها عبور کردم و حالا رسیدم به اصل قضیه که فلان است و فلان..."
کتاب یه سوگیری واضح داره ولی سطح سوگیری باعث نمیشه که گِل بگیره دهن بقیه رو! که اگر قرار بود اینجوری هم بشه، یعنی با گذشته خودش هم قراره مبارزه بکنه.

کتاب به شدت زیبا و مختصر روایت تاریخی خوبی داره که قالب کلی اشخاص گذشته ها تا حالا رو بیان میکنه.
اینکه کتاب از قالب بیان امروزی رو میاره به بیان های فلسفی، ارزش کتاب رو فوق العاده بالا برده.
حس میکنم این کتاب جاش در بین تفکرات بشیریه و سیاست خالی بود.
نوشته های بشیریه رو که میخونی، واضحا یه جاهایی میرسی که میگی نه بابا اینقدر هم روش اثباتی که میگی بد نیست. و به نظرم واقعا هم همینجوری هست.
ولی اصل بحث استاد این نیست، اصل بحث چیزی هست که اسمش رو میزارم"هدف شناسی یا هدف گرایی فلسفی"
در اصل بشیریه اصل روش ها رو رد نمیکنه بلکه اینکه قراره به کجا برسیم رو بررسی میکنه و اون رو نقد میکنه و یا گاهی تخریب میکنه.
به شکل ساده، جابه جایی هدف با وسیله ها.
البته گاهی شاید به ذهن برسه که این متن ها قراره به مخالفت با هرگونه تجدد برسه مثل بررسی هایی که از نظرات هایدگر و آل احمد و شایگان میکردن.

این کتاب رو باید خوند و بعد از خوندن چند کتاب باز هم نگاهی حداقل به یادداشت برداری ها و نکات مهمش انداخت تا دچار کج روی محض یا دُگم نشیم. از باب اینکه ما باید خودمون رو مدام به نقد و بررسی بکشیم، اینو میگم.

ایشالا به زودی کتاب "از اینجا تا ناکجا" که  محتوی مرتبطی با این کتاب داره رو شروع میکنم و فکر میکنم تکمیلیه این موضوع و کتاب با نگاهی آسیب شناسانه تر و حتی نقادانه تر داره.