یادداشت زهرا رستاد

        خون بر برف، روایتی برای روزهای برفی❄️


 عادت داشتم کتاب‌های جنایی، معمایی را از زبان کارآگاهان یا نهایت یک فرد عادی دنبال کنم..
از دید یک قاتل به اتفاقات نگاه کردن کمی عجیب بود.
اونم نه هر قاتلی..
قاتلی که تناقضات وجودی او، لحن شاعرانه‌اش و تحلیل های شخصیش در حین روایت داستان باعث می شود مخاطب دوستش داشته باشد :))

روایت، کشش لازم را از ابتدا تا انتها دارد..
یکی از قشنگ ترین قسمت ها برای من،
ماجراها و اتفاقات دوران کودکی اولاف بود که به پی بردن به شخصیت اولاف و علت تصمیماتش در بزرگسالی کمک می‌کرد..

اثر احساسی زخم های روانی بر کودکان و آشکار شدنشان در بزرگسالی را دست کم نگیریم..

از فصل های پایانی نگم براتون، از هنر نویسنده در توصیفات و پرداختن به جزئیات صحنه لذت بردم :))♡

اگر این کتاب رو دوست داشتید، احتمالا کتاب 《خاطرات یک آدمکش》رو هم دوست خواهید داشت و برعکس!🤝