یادداشت اعظم‌الشریعه موسوی

        یکی از کارهایی که در هویت‌بخشی و قدمت یک ملت و سرزمین تاثیر دارد، نوشتن اتفاقاتی است که در طول تاریخ و طی روزها بر آن سرزمین و مردمش گذشته است. نوشتن خاطرات و مکتوب کردن آن‌ها و درست دیدن و روایت کردنش، تاریخ همیشه ماندگارِ یک سرزمین است.
 وقتی با اسم پرطمطراقِ کتابِ "یادداشت‌های بغداد از سال به قلم خانم نُها الراضی" مواجه شدم منتظر بودم مجموعه خاطراتی جالب و مستند درباره یک جنگ دوازده ساله بخوانم. وقتی مقدمه‌ی مفصل و ۲۶صفحه‌ای مترجم را خواندم حس کردم مترجم خواسته با بزرگ جلوه دادن مقام و شخصیت نویسنده، به کتاب و نوشته‌ها مهر تایید بزند و اصالت ببخشد. وقتی شروع به خواندن کردم در انتهای کتاب به این نتیجه رسیدم که هر کس که دارای پست و مقامی بود یا حتی اگر جزء هنرمندان یک مملکت بود دلیل نمی‌شود که همه روایت‌هایش از یک موضوع درست باشد.  وقتی این کتاب را بخوانید متوجه می‌شوید که وقتی می‌گویند جنگ، جنگ روایت‌هاست یعنی چه! 
می‌شود روایت یک جنگ دوازده ساله را طوری نوشت که ملغمه‌ای باشد از توضیحات مفصل درباره حیوان خانگی، تحقیر کشور و هموطنانت، نگاه به غرب و دغدغه‌ی فکری  فقط زندگی شخصی و حواشی دیگر.
 جنگ آن هم یک جنگ دوازده ساله، اگر درست روایت شود می‌تواند تبدیل به دایره‌المعارفی شود از فرهنگ، مقاومت و سازوکار یک کشور و مردمانش در دل جنگی که هر لحظه آن یک چالش است. خواندن این کتاب را به کسانی که شنیده‌اند اگر روایت نکنی روایت می‌شوی، ولی هنوز به مفهوم عمیق آن پی نبرده‌اند توصیه می‌کنم. ولی به کسانی که به دنبال یک کتاب مستند و منطبق بر واقعیت هستند سفارش نمی‌کنم. همچنین خواندنش را به کسانی توصیه می‌کنم که ادای روشنفکری درمی‌آورند و هنوز چشمشان به دنبال کشورهای غربی و دلسوزیِ خارج از مرزها برای کشورشان هستند.