یادداشت فهیمه

        ملاقات "آگوست راش" از بازماندگان یک کشتی غرق شده با بارون درخت‌نشین روی پشت‌بام‌های پاریسی که تمام کودکانش انگلیسی بلدند :)
البته این توصیف ممکنه جذاب‌تر از چیزی باشه که کتاب واقعا هست. 
من کتاب نوجوان زیاد خوندم از نشر پیدایش و بعضی‌هاش رو مثل جنگ‌ چهارشنبه‌ها، فعلاخوبم، مطلقا تقریبا و کلاف پرگره خیلی هم دوست داشتم. اما این کتاب علی‌رغم تعاریفی که ازش شده و ریویوهایی مثبتی که داره، اصلا جالب نبود. در کل زیادی کلیشه‌ای و تقلیدیه و پر از پلات هُل. 


پ.ن: آیا میشه سال‌ها از کتاب به جای بشقاب استفاده کرد؟ برای سرو کیک خامه‌ای و گوشت مثلا؟
پ.ن۲: آیا بهتر نبود به جای اینکه همه‌ی بی‌خانمان‌ها و ولگردهای پاریس انگلیسی بلد باشن، سوفی فرانسوی یاد می‌گرفت؟ غرور انگلیسی تا کجا؟