یادداشت امیررضا بیات

        نظرم رو به صورت چند نکته کلی می‌گم:

- صحنه‌پردازی و تصویرسازی و فضاسازی، به بهترین شکل احساسات آدم رو درگیر می‌کرد و رنج و درد و عشق رو کامل می‌شد حس کرد.
- تکنیک تغییر مداوم زمان و راوی و زاویه دید و شکل روایت که حتی جاهایی به در هر پاراگراف انجام می‌شد، هر چند که در زیبایی‌شناسی اثر تاثیر مثبتی داشت اما نمی‌شه از سخت‌خوان شدن و گاهی گنگ شدنش هم چشم‌پوشی کرد. شاید اگر اثر از این نظر ساده‌تر و به صورت‌ معمولِ داستان‌پردازی انجام می‌شد، جان اثر بیشتر و تاثیرگذار‌تر از این هم به مخاطب منتقل می‌شد.
- داستان به طور کلی برام روند نزولی داشت و می‌تونم بگم نیمه اول رو بیشتر از انتهای داستان دوست داشتم.
- نکته دوست داشتنی واسم شخصیت اورهان بود و شکل پرداختش توسط عباس معروفی. شخصیتی که شاید خیلیا دوستش نداشته باشند اما اگه بعضی چیزها رو در موردش تجربه کرده باشند، می‌تونن درکش کنن.