یادداشت نیما اکبرخانی

        کتاب خوش‌خوان و روانی بود. برای من که تقریبا هیچی از کره جنوبی  نمی دانستم جذابیت داشت و از سمت دیگر شخصیتی خلق کرد با یک بیماری نادر که باعث می شد خواننده درگیر شود. 
نویسنده به وضوح حسابی بی‌رحم است و با اینکه قهرمانش کم سن و سال و مریض است اصلا بویی از عاطفه و مروت نبرده است. جنایتکاری ست دست به قلم.
همین هم اثرش را قوی کرده، ترس ندارد.
بخوانید خوش می‌گذرد، البته این را هم بگویم که شاهکار نیست. همین است. خودش است، یک داستان خوش خوان مایه‌ی سرگرمی با اندکی محتوای روانشناسی. نه بیشتر.