یادداشت مریم برزویی

        هی خواندمتان و ترسیدم خانم جعفریان! راستش خیلی ترسیدم.
چون بعد از بستن کتاب که قلم برداشتم دیدم دارم خودافشایی می‌کنم. آن هم چه جورش!
درست مثل شما. نه این که قد کلمات من به سرو کلمات شما برسد نه اما حال و احوال‌تان حین عریان کردن روح‌تان برای مخاطب داشت بهم سرایت می‌کرد. 

لذت بردم از هم نشینی با کلمات و عبارات شما. یک جوری راست قامت‌اند، آدم دلش می‌خواهد قد بکشد دستش برسد یک کمی از میوه‌شان برای خودش سوا کند.