یادداشت آرزو حسام

        همیشه گفتم من کلاسیک‌خون نیستم و خوندن کلاسیک‌ها برام طاقت‌فرساست. این کتابم بسیار بسیار بیش‌تر از اون‌چه باید طول کشید و تقریباً تا اواخر کتاب به‌شدت خسته‌کننده و یکنواخت بود؛ البته که ترجمه‌ی نه‌چندان به‌روز و ویراستاری افتضاح نشر علمی‌فرهنگی تو این قضیه بی‌تاثیر نبود.
تا جایی‌که می‌دونم بهترین ترجمه همین ترجمه‌ست (درسته برای ترجمه‌ی بعضی کلمات می‌تونست انتخاب‌های خیلی بهتری داشته باشه ولی در کل روان بود) اما ویراستاری اون‌قدر وحشتناکه که توصیه می‌کنم همین ترجمه رو از نشر خوارزمی تهیه کنید.
شخصیت‌پردازی و توصیفات فوق‌العاده بود. شاید بهترین شخصیت‌پردازی رو تا به امروز تو این داستان دیدم. رابطه‌ی اتیکوس و فرزندانش هم اون‌قدر زیبا بود که طی خوندنش مدام آرزو می‌کردم چنین پدری می‌داشتم. مفاهیم ارزنده‌ای طی این کتاب بهتون یادآوری میشه، حضور هیچ شخصیتی بی‌دلیل و اضافه نیس و تقریباً از همه‌شون یه‌چیزی یاد می‌گیرید. داستان هم از زبان یه دختربچه روایت می‌شه که دیدن دنیا از این نگاه خیلی لطیف و بامزه‌ست. از خوندنش پشیمون نیستم ولی فکر می‌کردم خیلی خیلی بهتر از این‌ها باشه.