یادداشت

        به پشتوانه تحلیل‌های جامعه‌شناسانه صدر سراغ کتاب آمدم اما با یک تقلیل روانشناسانه و بعد حتی روانکاوانه و تعبیرخواب فرویدی مواجه شدم.
در روانشناسی شخصیت شاه به عنوان فردی سست‌عنصر و سرشار از عقده و تحقیر هم بنظرم زیاده‌روی شده بود و روایت تنه می‌زد به روایت‌های زرد از دربار پس از انقلاب.
در روایت تاریخی، صدر به شکل داستانی بخشیدن به عناصر و رویدادها و داده‌های تاریخی اکتفا کرده و هیچگونه ارتباط موثری بین آنها برقرار نساخته. به لحاظ تاریخی اثر تلاش نکرده کمی عمیق شود. از بسیاری از مولفه‌ها عبور کرده‌. مثلا مواجهه مردم با شاه و برعکس.
به لحاظ تکنیکی، اثر توسعه‌نیافتگی زبان خود را پشت تکرارهای خسته‌کننده پنهان کرده.