یادداشت محمد نادری

        هیچ وقت نمی شنوید ورزشکاری در حادثه ای فجیع حس بویایی اش را از دست بدهد. اگر کائنات تصمیم بگیرد درسی دردناک به ما انسان ها بدهد، که البته این درس هم به هیچ درد زندگی آینده مان نخورد، مثل روز روشن است که ورزشکار باید پایش را از دست بدهد ، فیلسوف عقلش را، نقاش چشمش، آهنگساز گوشش، و آشپز زبانش. درس من؟ من آزادی ام را از دست دادم...

_از متن کتاب_

کتاب به صورت اول شخص و از زبان پدر و پسری منزوی و عجیب و غریب بیان می شه که با دیدی فلسفی به جامعه و پدیده های اجتماعی اطرافشون نگاه می کنند. در کل خط داستان خوبی داره و این خانواده عجیب منو یاد صدسال تنهایی گابريل گارسیا مارکز می اندازن. بخونید ضرر نداره!