یادداشت مرضیه اعتمادی

        بسم الله 

امروز عصر، وقتی هنوز پاهایم از خستگی تشییع صبح ذوق ذوق می کرد، یاد این کتاب افتادم. من باشکوه ترین سکوت را در زمان کدام هیاهوی این دنیا تجربه کرده بودم؟ 

نشانی اش سر راست بود. یک بار وقتی  ایستادیم کنار یکی از درخت های تهران و برای حاج قاسم نماز خداحافظی خواندیم و یک بار هم امروز. سکوتی که با رسیدن به فرازِ * اللّهمّ إنّا لا نعلم منهم إلاّ خيرا* می شکست و به هق هق می رسید. 

ارلینگ کاگه درست گفته که:  "سکوت می تواند دوست آدم هم باشد، مایه آرامش و پرمایگی آدم. سکوتی که همچون پرنده ای کوچک کف دستانمان آرام می گیرد."

آخ از این پرنده کوچک. آخ از این سکوتی که هر بار به هق هق می رسد.