یادداشت نعیمک

        کتاب‌های تعاملی در زمانی که نشر کودک داشت داغ می‌شد خیلی روی بورس بود اما کم‌کم از حرکت افتاد و کتاب‌های دوباره شبیه هم شدند. حدس می‌زنم یک دلیلش این بود که این کتاب‌ها را «یک بار مصرف» یا «به چه دردی می‌خورد» دسته‌بندی می‌کردند و دیگر چاپ‌شان جالب نبود. (شاید هم هنوز هست و من نمی‌بینم.)
اینجا وسط یک قصه هستیم که کروکودلیلی سروکله‌اش پیدا می‌شود و ما به جوجۀ داستان کمک می‌کنیم که از دست کروکودیل خلاص شود. واقعاً «ما» کمکش می‌کنیم. کتاب را تکان می‌دهیم، مستقیماً جوجه با ما حرف می‌زند و حتی کتاب‌مان سوراخ می‌شود. تمام این‌ها کتاب را از تجربۀ خواندن تبدیل به یک تجربۀ فیزیکال می‌کند که این مستطیل چند برگی وسیله‌ای برای ابراز و بازی می‌شود.
تصویرگری کتاب خیلی خوب نیست و ای کاش بانمک‌تر بود اما قصه در کنار تصویر واقعاً بانمک است و شیطانی درونمان را آزاد می‌کند.