یادداشت

        از بهترین کتاب‌های روایت شهدا که خوانده‌ام.
روایتی ضدکلیشه از شهدا و فرماندهان شهید، مهاجران افغانستانی، همسران شهید و...
با لحنی گرم، گیرا و روان با استفادهٔ به‌اندازه از اصطلاحات و زبان افغانستانی. 
شاید از بخت بلند ما مخاطبین کتاب و البته شهید توسلی و خانم ام‌البنین همسر شهید هم بوده که روایت ساده و صادق و روراست باقی مانده و به ورطهٔ حذفیات مصلحت‌اندیشانهٔ ارگانی نیفتاده و شخصیت و سیمای یک قهرمان کتاب به‌تدریج و همراه با فراز و فرود شکل گرفته. 
سیمای یک فرماندهٔ دلیر زخم‌دیدهٔ سختی‌کشیده اما مهربان و عاشق‌پیشه که گاهی تندی هم می‌کند، گاهی افسرده هم می‌شود و... قهرمانی که از سر اجبار کارگری هم می‌کند اما برای کارگری ساخته نشده و جایی از تاریخ منتظر اوست برای کاری دیگر که از دیگران ساخته نیست. 
و در این روند همسری قوی حاضر است که فقط همراه نیست، گاهی راهبر و موثر هم هست. 

آنچه در کتاب از فشار و زخم‌زبان به رزمندگان فاطمیون و خانواده ایشان به ویژه از خود جامعهٔ مهاجران بیان می‌شود غم‌انگیز است.
درود خدا بر شهدا و رزمندگان مدافع حرم، به‌ویژه فاطمیون و خانوادهٔ صبورشان.

ای کاش کتاب طرح جلدی بهتری می‌داشت.