یادداشت حامدنیرو

        در نظرات خواندم که برخی دوستان نوشته بودن که از فصیح انتظار بیشتری داشتم و با بزرگانی مثل گلشیری و ساعدی قیاس کرده بودند و به این نتیجه رسیده بودند که اثر درخوری نبود.
به‌نظرم هر اثر رو باید در چارچوب خودش سنجید. زمستان ۶۲ بدون ادعا و شاخ و شانه کشیدن، خیلی درست و سنجیده پیش میره و قصه‌اش رو روایت می‌کنه‌.
نثر فصیح هیچ خودنمایی و تلاش برای امضادار نشان دادن نداره و همین باعث شده که داستان، استاندارد و دل‌نشین باشه و شرح و تحلیل شخصیت‌ها، اون‌ها از تیپ خارج کنه.
اولین اثری بود که از فصیح می‌خوندم و تحت‌تاثیرم قرار داد و در صورت امکان، حتماً سراغ کار برجسته‌ی بعدیش هم می‌رم.
روند قصه خسته‌کننده نیست و با سورپرایز قایم‌شده در آستین در اواخر قصه، چاشنی غافلگیری و هیجان هم بهش اضافه میشه.
کاملاً راضی بودم از زمانی که براش گذاشتم.