یادداشت زهرا مجد

        چراغی برای شاه:
این داستان عالی بود و به نظرم بهترین داستان این مجموعه محسوب می‌شه. همون اوایل احساس کردم آخرش رو حدس زدم و بدون اشتیاق ادامه دادم. اما آخرش غافلگیر شدم و پایانش خیلی جذاب بود.
آقای نویسنده عزیز: جذاب بود و کشش خوبی داشت.
این پای من نیست: درباره داستان این پای من نیست، توی بهخوان خیلی تعریف شنیده بودم. خیلی ها گفته بودن بهترین داستان این مجموعه ست. ولی من اون قدری دوستش نداشتم. اینکه فضاش مثل بقیه داستان ها سیاه نبود و به جای پرداخت دوباره به موضوع خیانت، ادای دینی به شهدای غواص بود، نکته مثبت این داستان بود. ولی شباهتی که به داستان دوم (کشو بیست و هفتم) داشت و تکراری بودن ترفند و سبک نوشتاری، باعث شده بود از داستان لذت نبرم و برام جذابیتی نداشت.
روایت نابهنگام مردی که مرده بود: احساسم بعد از این داستان این بود که خب که چی واقعا؟! شایدم پیامی داشته که من درک نکردم!!
این یک داستان نیست: شگفتی خاصی برام نداشت و آخرش هم قابل حدس بود. 
کشوی بیست و هفتم: از نظر محتوایی آزاردهنده‌تر از داستان قبلی بود و در عین حال کشش بیشتری داشت و حرفه‌ای تر بود.