یادداشت محمدجواد قیاسی

        گاه کلامی هست که از جنس پایان نیست، از آغاز است؛ کلامی که به‌جای وداع، دعوت است، و به‌جای اندوه، بیداری. وصیت‌نامه‌ی امام خمینی (ره) از این جنس است؛ و کتاب «درس‌هایی از وصیت‌نامه‌ی امام» نوشته‌ی دکتر محمد شفیعی مازندرانی، تلاشی است برای شنیدن این ندای آرام اما تکان‌دهنده با گوش دل.

این اثر، فقط شرحی بر یک متن نیست؛ تفسیر یک روح است. روحی که در واژه‌های امام موج می‌زند؛ روحی لبریز از ایمان، اخلاص، آگاهی تاریخی و تعهد نسبت به اسلام و مردم. نویسنده، با نگاهی تحلیلی، اجتماعی و قرآنی، مفاهیم کلیدی وصیت‌نامه را می‌کاود: از ولایت فقیه و نقش روحانیت، تا مسئولیت جوانان، خطر نفوذ فرهنگ بیگانه، جایگاه زن، ارزش بسیج، و اهمیت حفظ نظام اسلامی.

«درس‌هایی از وصیت‌نامه...» ما را متوجه آن می‌کند که وصیت امام، فقط نامه‌ای برای بعد از مرگ نبود، که فصلی تازه در مسیر حیات یک ملت است. کتاب، با زبانی ساده اما عمیق، ما را وارد این نگاه می‌کند؛ گویی معلمی آگاه و مهربان، بندبند آن وصیت را برایمان می‌گشاید، بی‌آن‌که خطابه‌ای خشک یا شعاری تهی تحویل دهد.

این کتاب، راهی است برای فهم بهتر امام؛ نه فقط امامِ انقلاب، که امامِ ایمان، امامِ مردم، امامِ درد و امامِ امید. یادآور این نکته که آنچه در آن وصیت‌نامه موج می‌زند، نه فقط خاطره‌ای انقلابی، که نقشه‌ای برای فردای ماست.

«درس‌هایی از وصیت‌نامه امام» کتابی است برای فهم ژرف‌تر یک حقیقت: این‌که انقلاب، فقط یک حادثه‌ی تاریخی نیست؛ راهی است که هنوز در جریان است، اگر بخواهیم آن را بشناسیم، بفهمیم، و پاس بداریم.