یادداشت

        به نظرم یک کتاب تاریخ شفاهی، نمی‌تواند از این بهتر باشد.
فرم روان و در عین حال اصیل.
وقتی کتابی، جزئیات بی مورد داشته باشد، خسته کننده می‌شود.
این کتاب هرچند که پر از جزئیات بود، اما کشش بسیار بالایی داشت.
اکثر کتاب های زندگینامه شهدا، در کنار تاریخ، به عقاید آن شهید نیز می‌پردازند، که در اکثریت‌شان، احساس شعارگونه و کلیشه‌ای القا می‌کند.
نمی دانم به خاطر خود شهید بود، یا به خاطر کتاب، اما این کتاب در عین حضور عقاید، آن هم به مقدار فراوان، بازهم چنین حسی را القا نمی‌کرد.
با توجه به اینکه شهید بروجردی، در دوران زندگی، بسیار مظلوم واقع شده بود، انتظار می‌رفت، بعد از شهادت، این رویه عوض شود.
اما اینگونه نشد.
نویسنده با هنرمندی تمام، جوری کتاب را نوشته بود که این حس مظلومیت، بسیار دقیق، نه کم نه زیاد، متوجه مخاطب می‌شد.