یادداشت مریم محسنی‌زاده

        "ایرانی‌تر" یکی عاشقانهٔ آرام با عرض ارادت به میهن است. 
نهال تجدد از خانواده‌ای فرهنگی می‌آید و پیوند با ژان کلودِ فرانسوی، زیست متفاوت و پرباری برایش رقم‌ می‌زند که نتیجه‌اش "ایرانی‌تر" شدن دو توده از شرق و غرب و حتی خواننده است!
قلمِ نهال تجدد رنگ‌وبویی از اشعار فارسی و عرفان شرقی دارد. نثر خاص، متفاوت و دوست‌داشتنی‌ای که با شنیدنِ صدای نویسنده دلنشین‌تر هم می‌شود.
کتاب در دو بخش ایران و اَنیران (خارج از ایران) تنظیم شده که نقطه‌اشتراک همهٔ آن‌ها بخش‌های گره‌خوردهٔ زندگی ژان کلود و نهال تجدد است. گاه این خاطرات پیرامون فضاهای باستانی است، گاه پیرامون ارتباطات و دوستان هنری و گاه خانواده و غربت. 
گرچه ممکن است عقاید، سبک زندگی و طرز تفکر نویسنده متفاوت از خواننده باشد اما نگاهِ ستودنی نهال تجدد به ایران و فرهنگِ این مرزوبوم، کتاب را خواندنی و جذاب کرده است.
در بیشتر متون رگه‌هایی از عشق و وطن‌پرستی موج می‌زند. تقدیمیه کتاب هم با یک عاشقانه است:" به ژان کلود که عشق را برای من صرف و معنا کرد."
این مِهر و محبت را در جملات ژان کلود به وضوح می‌توان دید، که نهال را اقبال و نیک‌بختی و نخستین وسوسهٔ شرقی‌اش می‌داند. نخستین رایحه‌ای که دنبال کرده و هیچ‌گاه از دست نداده ... او معتقد است اگر خیال، تصویر یا تعریفی از آنچه که می‌خواسته (بدون اینکه بداند شدنی است) وجود می‌داشت، نهال بوده.
از میان خاطرات، متنِ "نگاه" فرم جستارگونهٔ خوب به همراه تحولی عمیق داشت. نام فصل‌ها هم با فکر،‌ جالب و متناسب انتخاب شده بود.