یادداشت نورا

        دلنشین بود اما بر دلم ننشست.
عجیب بود،نبود؟!
شاید باید داستایفسکی را جزو نویسنده های خاص 
و متفاوت که برای خودشان دنیای متفاوتی دارند و 
با خواندن کتاب هایش عمیقا به دنیایی دیگر سفر خواهید کرد بگذارم.
همه چیز کتاب متفاوت بود به جز شخصیت اصلی،من شخصیت اصلی را روزی ده هزار بار دیده ام حالاتش را،رفتار های نامتعادلش را،اضطراب و استرس هایش را،دیوانه بازی هایش را در مواجهه با آدم ها و شاید حتی گاهی در مواجهه با خود دیده ام.
داستایفسکی دست بر خودمان می‌گذارد داستایفسکی در این کتاب همزاد خودمان را برای خودمان روایت کرد.
روند کتاب جالب بود توصیفات گاهی خسته کننده میشد کتاب کشش مناسبی داشت اما جای یک چیزی که هنوز نمیدانم چیست در کتاب خالی بود،یک چیز بزرگش کم بود و همین ضعیفش میکرد شاید دویست و خورده ای صفحه خواندن از افول آدم تهش با آرامشی عمیق تر باید تمام می‌شد،نمی‌دانم.
آنچه باید بود،نبود.